Vastleggen

Een avond in Café Chris

‘Ah, mijn stoel,’ verzucht vriend P. terwijl we plaatsnemen aan een tafel tussen de biljart en het raam en hij herinneringen aan jaren geleden ophaalt. Ook toen zat hij op deze plek. Ik weet dat hij zich hier thuis gevoeld heeft, zoals de mannen aan de bar dat doen: niet omdat het waar is, maar omdat ze het graag willen.

Het donkerrode gordijn naast onze tafel is open, de straat aan de andere kant van het glas is donker en leeg. Binnen brengt de barman zonder bestellingen op te nemen drankjes rond — hij kent de wensen van zijn gasten uit zijn hoofd.

Dan komt iemand met een camera het café binnen. De kou verstopte zich eerder die avond in zijn kleren en trekt nu als een sleep achter hem aan. Hij vraagt of we interesse hebben in een foto. ‘Het zijn slechte tijden voor de polaroid,’ vertelt hij, ‘de mensen hebben smartphones. En er is niemand op straat met deze kou.’

Voor een paar euro laten P. en ik ons fotograferen. De man doet een paar passen naar achteren en terwijl hij door de lens kijkt vraag ik me af of het allemaal wel vast te leggen is: de stoel waarop iemand zich thuis voelt, het geheugen van de barman, de steeds luider klinkende verhalen van de gasten.

Pas de volgende dag kijk ik goed naar de polaroid. Overbelicht. De felle flits heeft alle details uitgewist. Op P.’s horloge zijn geen wijzers meer te zien. De tijd licht onzichtbaar om zijn pols — ik geloof niet dat de avond beter vastgelegd had kunnen worden.


Esther Habers

263