Kaasknabbels

Waar de borrelkaart is? De vraag wordt beantwoord met een schaaltje kaasknabbels. ‘Goede opkomst en leuke plek, weer eens van anders.’ ‘Voor zulke tentjes is het overleven.’ Mijn zus komt naast mij zitten op een van de donkerbruine houten barkrukken. ‘Echt leuk dat iedereen nu in Amsterdam woont.’ Ik ben het met haar eens en kijk naar het gezelschap dat zich om de biljarttafel heeft verzameld, enkelen nog in hun formele tenue. Onbewust volg ik de blik van de forse man achterin de zaak, geroutineerd haalt hij een pakje Drum uit zijn jaszak. Een zilveren armband bungelt losjes om zijn pols.  Hij kijkt observerend naar de groep eind twintigers.  In de rij voor de wc kom ik naast de man met de zilveren armband te staan. Hij geeft een amicale klap op mijn schouder. ‘Heb je een fijne verjaardag meissie?’  Ik krijg een knipoog en zonder mijn antwoord af te wachten vertelt hij mij dat hij Henk en Ellie al jaren kent. Hij knikt naar het zorgzame echtpaar dat achter de bar als ouders over de gasten waakt.  Ik kijk naar mijn vrienden die ik ook al jaren ken. We trotseren de zelf opgeworpen hordes van wekelijkse nieuwe hotspots en doorkruisen de stad dorstig opzoek naar vakkundige gezette koffie en lokaal bier om de nasmaak van onze tijdelijke contracten weg te spoelen. Onverzadigbare honger wordt ons op Engelse menukaarten uitgeserveerd. Dit café is Amsterdam in miniatuurvorm: gezellig, fijn smoezelig, huiselijk, druk, soms donker of kil, concurreren hoeft niet meer want daarvoor heeft het al genoeg gezien. Compromisloos. Rond deze tijdstippen strooi ik graag met clichés. Ik moet aan mijn moeder denken die met lede ogen elke zomer de korenbloemen en het duizendguldenkruid probeerde te redden van het woekerende onkruid. ‘Ze redden het wel’ zei ze dan.  ‘De grond is vruchtbaar genoeg.’


Marloes ten Ham

301