Elk weekend zaten we daar op onze plek. Net een zwerm bijen die niet staken maar genoten. De tapkranen draaiden we zot. 

Er was de tekenaar. Schetsen rolden uit zijn handen alsof hij bij elke lijn een vrouw streelde.

De buitenlander, al was hij hier geboren was een tikkeltje driftig. Zijn bruine ogen brachten exotische verhalen mee. 

De stille. Het type van gepensioneerde onderwijzer die juist een potlood achter de oren miste. Het leek net of we studie-objecten waren. Aan een razend tempo bestelde hij de ene pint na de andere. 

Dan was er nog 'de kleinen' die het hoogste woord voerde. Dagbladen verslond hij alsof het haringen waren. 

Als eerste in het café, steeds op hetzelfde tijdstip had je 'den nestor'. Een uurwerk was niet nodig. Hij voelde wanneer het gesprek een zijsprong maakte. Stond direct in de stijgbeugels. Met de vergaarde kennis legde hij vingers op feiten. Neen, van fouten konden we hem niet betichten. 

Een andere was verpleger in een vorig leven. We verwachtten dat hij kon omgaan met allerlei situaties. Een nukkige gast die in plaats van te zalven en verbanden te leggen, spijkers sloeg op alles wat afweek van de norm. Enige voorzichtigheid aangeraden.

We haalden de regen naar beneden en bliezen er de zon in. We kraakten elkaar af maar gaven ondersteuning. Lachten onze tanden bijna stuk. Nooit gingen we door zonder elkaar het welverdiende schouderklopje te geven. 

Hier in het café waar de eik en linde ooit gezwind naast elkaar stonden, leven de verhalen nog. De pinten zijn gebleven. Wij gingen naar ginds en naar daar. 

Herinneringen blijven me bij. 

Erika Destercke

270