Ad verwijdert het bordje ‘Wegens omstandigheden gesloten’. De vaste klanten nemen aangedaan hun plaatsen in. De geur van verschaald bier en sigaretten van weleer ruiken ze niet meer. De schone asbakken nog steeds op tafel naast de bierviltjes, iedere dag trouw ververst. Sommige dingen mogen niet veranderen. Daarom blijft de kruk van Henk onbezet. Vandaag lijkt de kruk zelfs leger dan in de voorafgaande drie weken. Er wordt voor iedereen een biertje getapt met een jonge borrel, voor wie dat wil. Dat is net wat ze nodig hebben nu ze met zijn allen Henk naar zijn laatste rustplaats hebben gebracht. 

Joop doorbreekt de ongemakkelijke stilte en brengt een toost uit op Henk. Niet veel later rollen de verhalen en anekdotes over de toog. Zo herdenken ze hun oude sjoelkampioen. Er mag gelachen worden. Henk zat ook nooit verlegen om een gebbetje, zelfs niet toen hij al de ‘gevreesde ziekte’ had, zoals ze het van Anneke moesten noemen. 

Net als het volgende rondje wordt geserveerd, komen met veel bombarie twee onbekende kerels binnen. 

‘Voor ons ook een kopstoot.’

Met hun gouden kettingen en zegelringen, wijken deze gasten af van de gebruikelijke clientèle. Het type mannen dat gewend is om in het middelpunt van de belangstelling te staan en niet ontvankelijk voor de afkeurende blikken, mengen ze zich in het gesprek. Snoevend neemt de jongste het woord. Niemand schenkt aandacht aan hem, want alle ogen zijn gericht op de andere vent die met zijn dikke kont op de enige vrije kruk gaat zitten. Ongemakkelijk kijken ze elkaar aan, dan neemt Anneke het woord.

‘Ik zou niet op die kruk gaan zitten, maat, daar is pas nog iemand van afgegleden.’

‘Ach, val dood, wijfie.’

‘Ja, dat deed hij ook. Vanmiddag hebben we hem begraven.’

Annette Akkerman