Ik vroeg mij af waar ik haar eerder gezien had. Het was rustig in het café en ik zag haar schuin voor mij ineengedoken in een hoekje van het café een boek lezen.

Ineens wist ik het weer, een tijdje geleden stond zij in de metro, vlakbij Nieuwmarkt, en ik kreeg een zilverkleurig armbandje van haar, zomaar, omdat zij zo blij was , omdat de Heer haar dit ingefluisterd had, zo vertelde zij. 

Ik voelde mij hier wat ongemakkelijk bij en wilde dit gevoel afkopen. Nee, zij wilde er geen geld voor, het was goed zo. Ik zag aan haar stralende ogen omringt door vlassig blond rasta haar dat zij dit oprecht meende en dat ik haar zou kwetsen als ik dit zou afwijzen. Dus nam ik het aan, bedankte haar en vroeg of zij ergens naar toe ging, aangezien zij mij wat gehaast leek. 

Domme vraag natuurlijk, een meisje in de Heer vragen of zij ergens naar toe gaat. Zij keek mij dan ook meewarig aan, schudde glimlachend haar hoofd en prevelde iets onverstaanbaars. 

Ja, zij was op weg naar huis, vertelde zij, en in haar ogen verscheen een glans van hogere blijheid die ik voor de ultieme religieuze beleving hield. Blijkbaar had de Heer haar ook ingefluisterd dat ik geen goede kandidaat voor enige bekeringsretoriek was, want de metrodeuren gingen open en weg was zij, een langharige, bebrilde jongeman tegemoet.

Ik was best teleurgesteld dat zij toen geen poging tot bekering deed, haar enorme blijheid intrigeerde mij. 

De kroegbaas rinkelde met glazen. Even overwoog ik iets te zeggen, maar toen dezelfde behaarde jongeman van toen naar haar toe liep en ik weer die enorme blijheid in haar ogen zag, wist ik het, de Heer had haar ingefluisterd ergens naar toe te gaan, met hem.

Andrea van Sloterdijck

298