De grauwe magere man van een jaar of zestig nam schuchter plaats aan de bar en bestelde een jonge jenever. Weemoedig gleden zijn ogen over de muren, die vol hingen met allerhande schilderijtjes.  

“Gezellig hier hè?”, knikte ik hem bemoedigend toe.

“Ja, net wat u zegt: gezellig. Ik ben dat niet meer gewend. Sinds mijn vrouw een cursus binnenhuisarchitectuur heeft gevolgd, is het erg leeg bij ons in de kamer. “Less is more”, zegt mijn vrouw. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het komt erop neer dat alle leuke frutsels uit de kamer zijn verdwenen. De plantjes op de vensterbank zijn vervangen door één grote groene plant in een zwarte pot, die op een strategische plek in de kamer staat. Alles is nu zwart, grijs en wit. Zelfs mijn aquarium met tropische vissen moest eraan geloven. Te veel drukke kleuren, dat was niet zen. Ook weer zo’n woord. Het klinkt misschien vreemd, maar ik hield van die visjes. Ik kon er uren naar kijken en werd er rustig van, zeg maar zen. Nu staat het aquarium op de zolder, maar dat is toch anders. De lol is eraf.” 

Met gebogen hoofd vervolgde hij: “Mijn vrouw is nu bezig met een cursus vegetarisch eten. Een mals biefstukje is er niet meer bij. Alleen als de kleinkinderen komen, krijgen we van die lekkere worstjes.”

Hij schudde mistroostig zijn hoofd en zuchtte alsof hij zijn laatste adem uitblies. Vervolgens sloeg hij zijn borrel in één slok achterover en zette het glaasje met een wiskundige precisie midden op het viltje terug.

Hij stond traag op en zei: “Ik ga er maar eens van door. Straks komen mijn zoon en kleindochter.”

Even bleef het stil.  Toen klonk het hoopvol: “Misschien blijven ze eten.”

Pit de Waard

290