Toeval bestaat niet, zeggen ze. En toch zat hij opeens naast me, in het casino. Ik had hem zeker dertig jaar niet gezien. Ik herkende hem omdat hij op mijn andere broer leek. Hij bleek mij ook te herkennen omdat hij me ooit op tv gezien had, in een quiz. Eén van de weinige overeenkomsten, allebei spelletjesgek. Ik ga ook meedoen aan die quiz, zei hij. Is leuk, antwoordde ik, moet je doen.

Het contact tussen hem en de rest van de familie was om onduidelijke reden verbroken.

Hoe gaat-ie vroeg hij, terwijl hij op een knop van de gokkast duwde. Goed, en met jou, vroeg ik met eenzelfde handeling. Wat doe je tegenwoordig? Je werkte toch ooit in een kroeg.

Ik sta weer achter de bar, vertelde hij, een andere, je moet toch wat. En jij? Ook nog steeds hetzelfde? Ja, gaf ik toe, er verandert weinig in dertig jaar.

Veel meer hadden we elkaar niet te vertellen.

Hij nodigde me uit. Je moet eens langskomen. Ik werk in de Druif, ik ben er altijd. 

Geen idee waar dat was, maar Google weet alles. De Druif was om de hoek bij een aangetrouwde nicht van me.

Drie weken later was ik in de buurt.  Ach, waarom niet, dacht ik. De Druif bleek een oud Amsterdamse kroeg te zijn. Sommigen beweren zelfs één van de oudste kroegen van Amsterdam. Veel hout, tafeltjes met een pluchen kleedje en een bar met krukken, leuke tap. Er stond een vrouw achter de toog. Is Ron aanwezig, vroeg ik. Dat is ook toevallig, zei ze, hij is er eigenlijk altijd, maar vandaag niet.

Doe hem maar de groeten. Ik noemde mijn naam en voegde er voor de zekerheid aan toe: zijn zus.

Zo zie je maar, ik ben er altijd, zei hij.

Patricia van Drecht