Billard

"Chris", zo heette het café. Het stond op het raam. Ik liep naar het café vermoedelijk door de lokroep "Cafe"wat duidelijk en pontificaal op het raam stond. Drie uur. Ik kreeg zin in koffie. Drie belangrijke mededelingen stonden naast Chris op de ruit. Het eerste  "Anno 1624" was duidelijk. Een keurige en adequate referentie. Bijna 400 honderd jaar Chris, dat moest goed zijn. Daarnaast stond "Billard" . Mij maakte het niet uit. Ik speelde geen billard, maar had er ook niets tegen. Ik had zin in koffie. Darts hoefde niet. Geen enkele sport eigenlijk, ik wil koffie.

De andere mededeling  stond linksonder en was niet uit 1624. Een belangrijke in de huidige tijd. Het was een telefoonnummer. Vermoedelijk niet van Chris, maar toch een ouderwets telefoonnummer. Zo eentje zonder 06. Een echt 020 telefoonnummer. Nostalgisch. Ik ging Chris niet bellen. Ik had zin in koffie en ging naar binnen, die zou jonger zijn dan vier honderd jaar, anders zou ik bellen.  

Ze waren net open. Prachtig café, mooi glas  en lood. Een vrouw achter de bar, maar geen Chris. Chris was er niet. Chris moest dood zijn. Maar zijn geest leeft door. Dat zag je zo. De tijd had stilgestaan in een donkere kroeg.

"Koffie", zei ik

"Koffie", herhaalde de barvrouw met een stem waar de werklust afdroop. Zou ik haar aan de lijn krijgen als ik zou bellen? ik belde niet. Ik had besteld.  Een jongeman en vrouw was ook gelokt door  de raamadvertenties en ging aan een tafeltje zitten.  De man knikte naar me. Ik knikte terug.  Ze bestelden koffie.

Twee mannen kwamen binnen.  Uitgelaten keken ze. Afgewerkt.  "Twee bier!",riepen ze en ze liepen direct door naar de bar. Ook  niet gelokt door de raamversiering. "Billard" staat gewoon mooi op een raam.

"Billard"


John Hoogeveen

295