Bullseye

’Waarom mot je nou per se mee?’ hoor ik zeggen als de deur snerpend open gaat. Een vrouw als een slagschip onttrekt de spreker volledig aan het zicht. ’Naar De Poort bedoel ik,’ hakkelt hij nerveus. ’Is toch niks voor jou…’ 

‘Aan de bar dan maar?’ negeert ze zijn protest.

De kruk kreunt, maar houdt dapper stand. 

Als de barman ongevraagd een kopstoot voor hem neer zet, rolt ze theatraal met haar ogen. ’Niet een beetje vroeg, zuipschuit?’ 

Hij haalt zijn schouders op en neemt een flinke slok van zijn biertje.

Doe mij maar een kappesjino,’ zegt ze dan.’Dubbel suiker.’ 

Ze kijkt spiedend om zich heen. ’Met wie zit je hier altijd?’
‘Gewoon. Met de jongens.’ Hij schokschoudert. ‘Geen idee waar ze uithangen.’ Nerveus speelt hij met de viltjes op de bar.

‘Dat zijn dartborden, toch? Doen jullie dat veel hier?’ 

‘Wel vaak ja.’

Hij gooit zijn borrel achterover en grijpt naar zijn biertje. ‘Drink je koffie op. Dan gaan we.’ 

Verontwaardigd kijkt ze opzij. ‘Altijd sikkeneuren. Doe nog maar een rondje, zenuwelijer!’ 

‘Dat doen we wel ergens anders. Je hebt het nou toch gezien. Er is hier niets te beleven.’

Hij legt een tientje neer. 

‘Ik wil graag je gabbers leren kennen. Ze komen zo heus wel.’ Vastberaden schuift ze haar cappuccino van zich af. ‘Doe mij maar een sherry.’
Opnieuw kraakt de deur.

‘Daar zal je ze hebben!’ 
‘Goedemiddag,’ piept een dartel binnenwaaiend meisje van de straat. Op haar torenhoge hakken wankelt ze naar de toog. Als ze haar spijkerjack van haar schouders laat zakken, onthult ze haar schaars bedekte, tengere lijf. Ze herschikt haar borsten.

Ha lieffie,' zegt ze dan en kust hem vol op zijn mond. 'Wie heb je nou toch bij je?’

Als het slagschip stampend vertrekt, haast hij zich soebattend achter haar aan.

Conny Hoogendoorn

297