Tarzan

In café De Blauwe Druif trof ik Hans, die tussen een troep, zojuist uit Artis vrijgelaten Airbnb-toeristen een oer-Hollandse verongelijktheid zat uit te dampen. Omdat hij zichtbaar toch al over zijn limiet heen was, bestelde ik twee jonge borrels. Hij nam een voorzichtige slok en huiverde.
'Vrouwen', begon hij. 'Ze hadden nooit uitgevonden motte worden'. 
Dit soort mededelingen wordt vaker gedaan. Ze worden meestal gevolgd door een treurig relaas vol bittere verwijten, dus ik zette me schrap. Omstandig begon hij aan een toelichting. 
'We zijn uit elkaar, Hetty en ik. We leefden als kat en hond en dat is zelfs voor een bouwvakker as mij niet uit te houwe. Afijn, zij krijgt onze dochter mee en ik de hond. Daar kan ik mee leven. Nicole is bijna achttien en ze heb ook al een goser, dus.'
'En die hond?' vroeg ik aanmoedigend. Hans rechtte zijn rug en keek wazig voor zich uit. 'Ja, die hond, die mocht ik houden. Op voorwaarde dat Hetty hem af en toe ook mocht uitlaten. Dan had ze nog een beetje contact. Nou ja, ik ben de beroerdste niet.'
Ik voelde een klein drama naderen. Maar, als je door een hel gaat, blijf dan gaan, zei Churchill al.
'Wat denk je? Ze wandelt met Tarzan langs de Amstel en gooit er een stok in. Tarzan meteen de plomp in, tussen al die drijfsijzen. Maar nou komt het. Tarzan kan niet zwemmen. Geen slag. Dat was-ie zelf vergeten, en Hetty ook. Dus hup, daar ging-ie, kopje onder. Hetty riep nog om hulp, maar helaas…'
Er viel een stilte. Zelfs de Airbnb-toeristen leken geraakt.
'Dus nou zit ik zonder hond.' 
Met een treurige blik keek hij naar de kastelein en sprak: 
'Harry, geef d'r nog maar eentje. Alvast op de begrafenis.'


Adri van Beelen

295