Zijn binnenkomst was me ontgaan. Hij zat ineens aan tafel, bij het raam aan de Binnen Brouwersstraat. Grijzige man, overtuigend 50+, zijn zandkleurig suède jackje oogde weinig jonger.

‘Koffie-Verkeerd! Zet er maar een Tia naast.’ Hij had de wat lijzige stem van een gewortelde stamgast. ‘En niet te zuinig, ik heb wat te vieren.’ 

‘Môgge, Simon! Zo vroeg al feest?’ informeerde de barvrouw-van-dienst. Zij schonk de Tia Maria in een bierglas, ruim halfvol, en serveerde de bestelling met de achteloze behendigheid van doorgetrainde dienblad-artiest. ‘Zo goed, Simon? Wat heb je te vieren?’

Simon sopte het obligate koffieleutje in zijn koffie-verkeerd, kort genoeg om het niet te laten desintegreren. Hij slurpte het wankele koekje naar binnen en nam een teug Tia. 
‘Daar was ik aan toe! Pff.’  Diepe zucht, Simon vertelde. 

‘Ik had laatst een punctie. Je weet wel.’ De barvrouw-van-dienst speelde blond: ‘Ik weet niks van puncties. Wat dan?’

‘Nou, als een man ouder wordt… ’ hij nipte wat Tia… ‘gaan z’n onderdelen rammelen.’  De barvrouw knipoogde samenzweerderig naar mij, en articuleerde na-druk-ke-lijk: ‘Oh, jouw ónder-delen!? Gezeik met je prostaat, Simon?!’ 

Haar snedige klantgerichtheid was niet besteed aan de enige twee andere gasten – het was nog vroeg – Japanse backpackers, zwijgend verdwaald in hun schermpjes. 

‘Dat dus..’ zei Simon. ‘Zo’n punctie laat zien of het foute boel is. Ik kreeg net uitslag…’

Hij pauzeert, effectbewust, virtueel tromgeroffel…

‘Nou?’, hapte de barvrouw-van-dienst, ‘Wat? Vertel!?’  

‘De test was negatief… De dokter vindt dat positief!’

In zijn lijzige stem resoneert vermoeide opluchting, hij sloeg de Tia in één teug achterover. 

‘Mooi! Simon! Bijschenken? Rondje van de Blauwe Druif! Gezondheid!’

Ik toostte mee voor spek-en-bonen met m’n lege theeglas. Ineens moest ik nodig! 
Op het urinoir sprak het spiegelbeeld mij meewarig toe: ‘Tja, jouw onder-delen zijn ook niet meer de jongste…’ 

Bart v.d. Harst