Kroegtroost

Het was al laat en stil in café Pieper aan de Prinsengracht. Er zat één wat verpieterde oude man de dagomzet op te schroeven. Zodra de deur openging, zei deze vertraagd:  ”Hé Koos, hebbie de loterij gewonnen, je komt toch nooit met de taxi?”

“Nee”, zei de nog oudere binnenkomer, “ik heb m’n Mientje weggebracht en tegen de chauffeur gezegd dat ie dat met mij ook moest doen, maar liever niet naar huis”.

“Je heb Mientje toch niet naar de dokters gebracht, want die benne hier niet te vertrouwe”.

“Nee, naar m’n dochter. We kregen ruzie en nou is ze weg. Kijk, ieder weekend logeert m’n kleinzoon bij ons. Dat is Mientje en mij wat teveel. We worden er te oud voor. Dat ventje was weer zo druk, dus heb ik zo’n slaappilletje van Mientje in z’n colaatje gedaan. Dat hielp, want hij ging al snel naar boven. Ineens schrok ie wakker en begon me toch te gillen. Mientje zei dat ik moest gaan kijken, want dat ken ze zelf niet meer. Kom ik bij hem, zegt ie dat er een groot eng beest onder z’n bed leg. Ik buk, ik kijk en ik zeg: ”Zo, dat is zeker een groot eng beest wat daar legt. Ik zou maar gauw bij je moeder gaan slapen als ik jou was”. En dat wilde die. Tegen Mientje zei ik dat we voorlopig van hem af waren. Wat denk je? Werd ze boos…op mij! Ze zei dat ik voorlopig ook van haar af was. Ze belde een taxi en nou zit ik hier”.

“Geef Koos een kopstoot van me”, zei de luisteraar waarop de kastelein niet alleen drank maar ook troost schonk: “Koos, jongen, morgen staat ze voor de deur”.

“O”.

“Vrouwen, je komt nooit van ze af, het zijn net boemerangs”.

Crista Slinger

299