Onder druk

Het was een vast loopje van mijn huis aan de Plantage Muidergracht naar mijn stamkroeg aan de Plantage Middenlaan. Ik maakte deze wandeling meerdere keren per week, altijd als ik vastzat met een artikeltje. Zo ook vandaag. Ik zwaaide de deur open en nam plaats aan de toog. Ik bestelde een kop koffie met een cognacje, het was nog vroeg.                                                                                                                                               Er kwam een oude man het café binnen. Zijn gezicht was geplooid, hij oogde vermoeid.                                       “Ze zeurt weer”, zei hij terwijl hij naast me plaatsnam. Ik knikte om hem aan te moedigen.                                   “Ze heeft een nieuw apparaat en dat moest per se vanochtend uitgeprobeerd worden. Wacht dan even tot ik weg ben, verdorie”.                                                                                                                                                “Een stofzuiger”, vroeg ik begripvol? De man schudde zijn hoofd ontkennend.                                                      “Een espressoapparaat”, zei Anton, die zoals elke dag zijn krantje zat te lezen. De man ontkende weer.               “Ein gymnastisch apparaat”, zei Duitse Flip met zijn Prins Bernhardaccent. Hij stond zoals altijd bij de biljarttafel. De man schudde zijn hoofd, zuchtte en bestelde nog een borreltje.                                                                    “Is het klein of is het groot”, vroeg Leo.                                                                                                             “Hij is niet klein en niet groot en hij is dood”, zei de bezoeker. Nu had hij de aandacht van iedereen.                                                                                                                                                                                  ” Vanochtend om acht uur begon ze met een ‘Hogedrukreiniger’ de verwarming af te spuiten.                             Om acht uur, waanzin, ze had het ding natuurlijk besteld via internet.                                                                 Ik zei : “hij eruit of ik eruit”. Ik werd woedend en trapte dat ding in elkaar en toen kon ik eruit.                               Nu is het maar afwachten of ik vanavond nog iets te eten krijg“.                                                                          We knikten allemaal meelevend.                                                                                                                     “Koop een ‘Hogedrukpan’ voor haar ”, zei Anton.                                                                                               De man glimlachte en rekende af. Zo ga je toch altijd met een tevreden gevoel naar huis vanuit de Eik en Linde.


Simone Last

297