Tafel voor twee

Bekvechtend kwamen ze het café binnen. Het echtpaar Druten. Ik kende ze niet anders. Het echtpaar Druten was gelukkig getrouwd, maar eens per week had het stel behoefte aan geëmmer en vertrok richting Het Bruine Paard voor wat echtelijk vertier.
'Wat mag het zijn, mijnheer Druten?'
'Doe maar twee whisky's, in twee glazen,' antwoordde hij.
'En voor mevrouw Druten?'
'Mevrouw Druten krijgt niets, zij drinkt niet meer.'
'Toch zeker wel!' klonk het vanachter het tafeltje in de hoek. 'Als hij er twee neemt, wil ik minimaal het dubbele!' Met een valse grijns richtte de heer Druten zich tot mij. Zonder woorden begroette ik hem. 'Dag schrijvertje,' zei hij. Ik gaf geen antwoord. 'Doe het schrijvertje nog maar een biertje van mij, barman.' Ik had de heer Druten al zeker drie weken niet gezien, dus ik vermoedde dat hij op oorlogspad was. Nog voor hij zijn pijlen volledig op mij gericht had, werd hij afgeleid door een klein vrouwtje met gigantische memmen, dat net op tijd binnen kwam. Als een hitsige giraf begon de heer Druten te kwijlen en per direct vergat hij dat ik bestond. Gered door een paar tieten. Welbespraakt als hij was, begroette hij de voorgevel en daarna de vrouw. Ze begon overdreven te giechelen en was tot mijn verbazing gevleid door deze hork in pak.
'Wat sta je te giechelen, kwarkzak?' Mevrouw Druten had zich bij ons gevoegd. 'Het is een lamlul, maar wel mijn lamlul.' 'Ik tel tot tien en dan sta jij buiten, of anders sleep ik je aan je tepels de straat over en lig je zo in de gracht, lelijke poetsdoos!' 'En jij,' vervolgde ze, 'meekomen, er staan zes whisky's klaar en ik drink uit principe niet alleen.' Het echtpaar was op dreef en zo zag ik ze het liefst.


Erik v.d. Weerd