Mokumkaans

Het stukje gehaktbal dat ik zojuist secuur van het Perzisch tafelkleedje opprikte, valt weer terug naast
mijn bord als ik opschrik van het kabaal waarmee de voordeur van café De Gouden Florijn opengaat. 
Dan steken twee billen in een lange tijgerjurk door het rode pluchegordijn. Onder de jurk een paar dikke wollensokken in wat mij mannenschoenen lijken. Het is een Marokkaanse die druk babbelend, achteruit een kinderwagen naar binnen trekt. Als ze zichzelf en de kinderwagen volledig door het gordijn heeft geworsteld, kijkt ze even rond. Tussen haar strakke hoofddoekje en haar knappe gezicht zit een iPhone geklemd. Ze knikt vriendelijk naar me en kiest dan een tafeltje aan de Rozengrachtkant. Nog steeds doorkletsend schuift ze stoelen en barkrukken opzij voor haar en de kinderwagen en gaat dan zitten. Verbouwereerd luister ik naar haar verhaal in het Marokkaans vermengd met plat Amsterdams, wat met stille tussenpozen klinkt als,

‘Souliehe, luister. Souliehe mafiemt walo…

Nee, nee, is ook zo…

Is ook beter. Is beter overzichtelijk zo.’

Uit haar tas haalt ze een breiwerk en ze begint vakkundig, druk te breien. Haar linkervoet zet ze tegen de kinderwagen en duwt deze ondertussen zachtjes heen en weer. 

‘Mesjaan, el hamdolaa…. 

Daarom, daarom,’ vervolgt ze met rollende r.

Als de barman haar kant van de bar oploopt, knikt ze lachend naar hem en zegt tussen neus en lippen door,

‘Een koffie graag.’

‘Oeagga, oeagga…, 

precies, wat je wil. Wacht effe hoor…,’ vervolgt ze.

Ze kijkt me plots recht aan en vraagt, ‘wat is er schat?’

Shit, ik zit haar al die tijd al aan te gapen, schiet er door me heen. Ik pak mijn biertje en proost naar haar, ‘jij bent fantastisch! zeg ik lachend, ‘jij bent het toppunt van integratie!’ ‘Integratie?’ reageert ze verbaasd. ‘Ben gewoon Amsterdammer hoor, geboren en getogen.’

Minouk Barkey Wolf

299