Net op het moment dat ik een slokje van mijn kopstootje wou nemen, betraden twee dames de enige, twee lege stoelen aan mijn tafeltje in mijn stamcafé de Karpershoek.                                            
De dames zaten nog niet of barman Otto zette twee glazen  witte wijn neer voor de dames.              
De dames, bleken beide Diana te heten en staken direct van wal. Voor het gemak heb ik het over lange-Diana en kleine-Diana. Lange-Diana  bleek die dag met haar man naar Hellevoetsluis te zijn geweest en voelde zich nog gebroken van de autorit. Kleine-Diana vroeg: “Wat moest jij in godsnaam in Hellevoetsluis doen?” Lange-Diana legde uit dat zij met het schoonmaken van haar Swarovski spulletjes, haar trein uit haar handen had laten vallen. Kleine-Diana keek onthutst. Lange-Diana vertelde dat deze trein niet meer te koop is en dat haar lieve echtgenoot via marktplaats deeltjes bij iemand op ging halen als verjaardagscadeautje voor haar. Manlief wilde ze persoonlijk afhalen om te checken of ze wel piekfijn in orde zouden zijn.  Degene die de deeltjes te koop aanbood, was die dag niet thuis en derhalve nam haar moeder haar honneurs waar. De deeltjes verpakt in de originele verpakking bleken piekfijn in orde. Tijdens de inspectie deed moeders haar levensverhaal. Haar dochter was door haar man verlaten en werkloos geworden. Dochterlief moest om financiële redenen verkopen. Daarnaast had zij recent haar vader en haar zus verloren, waar moeders enorm verdrietig om was. De vraagprijs van zeventig euro had Casper cash bij zich. Hij legde de briefjes op tafel plus één euro. “Dan geef ik u éénenzeventig euro”, zei hij.   Direct op de terugweg had lange-Diana haar man  gevraagd “waarom hij één euro fooi gaf?” “Dat vond ik leuk”, antwoordde hij. Nu sprak het gezicht van lange-Diana boekdelen en kleine-Diana vroeg: “Jij nog een droge met ijs?”


Anita Ham

298