Mijn nieren hebben een afwijking, een vergroeiing die zich had gevormd tot een hoefijzer.

Ik ben dus geboren met het geluk, terwijl ik het al jaren buiten mezelf zocht.

Als een Arabier zonder hoeven voelde mijn levenspad hard aan, ik werd getackeld onderweg naar mijn succes. 

Een krachtige renpaard veranderde hierdoor in een trekdier, gedragen waren de vooroordelen geuit over mijn oorsprong.  

Mijn bruine manen wapperden vaak ongemakkelijke momenten weg, een mond vol tanden was het antwoord op verwijten geslingerd naar mijn hoofd.  

Gesluierd was mijn mond en mijn haren toonden de wereld mijn vrijheden.

Mijn waarheid was voor hun een leugen,  dus besloot ik symbolisch de brug te bewandelden die mijn nieren met elkaar verbond.
Het eerste orgaan pompte het bloed onder mijn nagels vandaan, alsof ik niet genoeg getreiterd was.

Ik kreeg een opsomming van de afgelopen jaren, gevuurde vlammen klampten zich vast en mijn tranen probeerden deze vuurbal te doven.
Opgekropte frustraties heb ik gejankt om mezelf te redden en mijn hart wat ruimte te bieden om te ademen in de hitte van dit onrecht.

De rook barricadeerde de weg naar mijn geluk en verbrand waren zowel mijn dromen als manen.

Mijn maag keerde zich ook tegen mij, misselijk reageerde ik ook dit keer met mijn tanden bloot op deze afwijzing.

Uiteindelijk kwam ik aan bij mijn nieren, ik wilde het geluk grijpen, maar het liet zich niet vangen.

Gevangen was alleen ik, gesluierd keerde ik terug naar de ‘vrijheid’ en mijn mond?
Tja, ik kreeg ook dit keer de boodschap, maar dan ietsjes groffer,.

“BEK HOUDEN, DOEKJE!’

Zomaar, omdat mijn haren verbrand waren door het vuur van mijn hart.

Monia Ouchani