Nieuwe Kronkels Inzendingen |
<< Vorige - Volgende >> |
NK12: door Ron ZoetmulderBlauwe Druif
|
||
Ontgoocheld
De man naast mij ruikt zelf al een beetje naar verschraald bier. Hij is dan ook van onbestemde leeftijd. Wij zitten op het terrasje van café De Blauwe Druif aan de Haarlemmerstraat. Een eenzame rollator getuigt van een laatste buurtbewoner. Buitenlands geroezemoes stijgt op van de ongelijke stoep en verwaait boven onze hoofden. De lucht van net gerookte joints hangt zwaar in de straat. Op straat liggen tamelijk veel lege plastic weedzakjes. De man naast mij zegt traag: “Mijn vriend, die helaas al een tijdje geleden overleden is, had een koperen plaat aan de muur naast zijn huisdeur geschroefd met ‘Vereniging der Ontgoochelden’ erin gegraveerd. Hij zou nu nog moeten leven, superontgoocheld zou hij wezen. Ga ik naar een sigaretten- en tijdschriftenwinkel, zo eentje van een keten, vraag ik of zij, de dame achter de tap, mijn envelop met een cd’tje erin zou willen verzenden. “Ik kan hem wel even voor u wegen en u dan postzegels ervoor verkopen, maar u moet het dan wel zelf op de post doen.” Ze ziet mij vertwijfeld staan en loopt dan met de envelop naar een weegapparaat, terwijl ze zegt: “Wij zijn geen pakketpostpunt namelijk hier.” Ze weegt de envelop en zegt dat er vier postzegels op moeten. Weer ziet zij mij vertwijfeld kijken maar weet dan te melden dat het ook als pakketje met track & tracé code verzonden kan worden voor het luttele bedrag van drie euro en vijfennegentig cent. Ik sta versteld en vertel haar dat dit precies is wat ik wil. Zij plakt er zwijgend en met een zuinig mondje een etiket op, legt de envelop in een grote verrijdbare krat en overhandigt mij, nadat ik het verschuldigde bedrag heb voldaan, een bon met de code. U begrijpt toch nu wel dat ik geheel en al ontgoocheld de winkel verlaten heb?” “Ja”, antwoordde ik, “dat begrijp ik zeker”. Ron Zoetmulder 310 ...
|