Ik ben in gevecht met mijn sok, mijn teennagel is verstrikt geraakt in dit ingewikkelde web. 

Volgens velen zouden witte sokken vloeken, vandaar dat ik vanmiddag koos voor dit zwarte paar.

Gestreept omlijnd symboliseert dit gat mijn persoonlijke situatie.
Soms vraag ik me echt af waarom ik kies voor het ongemak, terwijl ik gestreeld kan worden door comfort.
Iedereen zeikt over verloren liefdes of gevonden waarheden, maar uiteindelijk drinken we allemaal water waarin gepist is.

Ontslagen en verlaten door mijn vrouw, zomaar omdat de crisis de liefde altijd van het geld zal scheiden.
Ik werd verblind door liefde en Sophia leerde kijken naar het lelijke eendje die toen nog zwom in het geld. 

Watertrappelend houd ik mijn hoofd al maanden boven water, geknoopt zijn de touwtjes die de pijn van het verleden met de hoop van de toekomst verbinden.
Mijn dagelijkse wandeling naar de kroeg, is dan ook de troost die de schreeuw van mijn verdriet dempt.

In mijn koffie zinken de suikerkristallen  naar de bodem, wederom word ik met mijn neus op de feiten gedrukt, waarom is het zoete onderdanig aan het bittere?

Boos kijk ik de barman aan, iedereen is dronken en ik ben het zat!

Ik verlos mijn teen uit zijn lijden en vloekend sla ik de deur achter me dicht.

Vanaf morgen draag ik witte sokken en stop al mijn gaten met zwarte sokken dicht.

Monia Ouchani

238