'15 procent bedieningskosten', zegt het bordje dat op ooghoogte, tenminste als je zit, onder de handgesmede kapstokjes aan de wand is bevestigd. 'Och, dan heb ik te weinig fooi gegeven', verzucht vriend Pieter terwijl hij naar het bezette tafeltje aan de overkant staart.

Hier is geen bar aanwezig waarachter de waard zich verschanst. Nee, in de Pilsener Club surveilleren de obers langs de tafels waaraan hun gasten zitten. Hier en daar heeft het imitatieleren behang losgelaten en zie je glimpen van de kale muur die wat vergeeld blijkt door decennia sigarettenrook, van toen je nog naar hartelust kon stomen in deze pijpenla. 

Bijnaam van de club is: de Engelse reet. Een jongedame die met een vriendin en een wat oudere heer binnen is gekomen, informeert bij de kelner nog even naar deze tot de verbeelding sprekende bijnaam maar de aangesproken man zegt zonder blikken of blozen dat zij terecht zijn gekomen in de Pilsener Club. Nee, hij zal haar niet lastig vallen met zo'n grof aandoende koosnaam. Hij kent zijn plaats. 

Toch is 'reet' gewoon een ander woord voor de steeg die naar de Engelse kerk in het Begijnhof leidt, dus zo fout zou je 'm nou ook weer niet kunnen noemen. De dame blijkt desondanks zeer tevreden met het antwoord en begint samen met haar vriendin in een zachtgekookt eitje te happen. Tapas worden hier nooit geserveerd en niemand zal ernaar vragen.

Muziek wordt niet gedraaid en op de grond ligt een laagje zand gestrooid. Dit is een plaats voor drinken en wat praten, maar vooral voor drinken. Wie door het leren gordijn stapt die de afscheiding vormt met de buitenwereld en de deur laat dichtklappen, waant zich in een domein waar de tijd komt stil te staan. Een getuige uit het verleden en een ontsnapping aan het heden.

Sabine v.d. Berg

300