“Kom schat” hij tikt tegen de kont van zijn geliefde. Glimlachend draait ze zich om. Ze is minstens twintig jaar ouder dan ik ben, maar als ze lacht zie ik het meisje dat ze ooit is geweest.

 “Laten we er nog eentje drinken” ze lonkt naar de barman. Hij lacht en zet de tap open. Bier schuimt over de glazen. 

Zuchtend neem ik een slok van mijn lauwe wijn. Na al die jaren zou ik beter moeten weten. In dit café drink je Pilsener, of slechte wijn.

“Je bent nog steeds de mooiste” de man lacht naar zijn vrouw. 

De zin ontroert me, en ondanks dat ze hier de enige vrouw is lijkt de liefde hier altijd mooier en echter dan thuis.

“Wat ben je ook een lekker ding he?” ze knijpt in zijn wang en kust zijn gevlekte hoofd. 

Lachend steek ik mijn glas omhoog, een eenzame toost op dit eeuwigdurende geluk.

“Je flirt toch niet met mijn meissie he?” de man draait zich om. 

Vlug neem ik een slok wijn. Zijn warme lach weerkaatst langs de muren.

“Je vrouw is prachtig. Ze is als deze kroeg” schreeuw ik boven het geluid van de muziek uit. 

 Mijn rode wangen onzichtbaar door de nevel die hier altijd lijkt te hangen.

De man kijkt me vragend aan. Ik steek mijn duim naar hem op.

“Je vrouw heeft inderdaad een prachtige Engelse reet” beiden kijken ze me lachend aan.

En terwijl ik een biertje bestel denk ik, 

“Dit is alles wat het leven zou moeten zijn. 

De waarheid die wordt gesproken, verpakt in humor en grote glazen bier.

Chantal Kuipers

266